Выбар веласіпеда — справа няпростая. Новы набыць ці былы ва ўжыванні? Дарагі ці больш танны? З якой рамай і ўласцівасцямі? Нармальны веласіпед каштуе дорага, але яго могуць украсці. А на танным можна далёка не з’ехаць ці ўвогуле забіцца. Разабрацца ж у тым, якое адрозненне паміж звычайным горным і, напрыклад, гарадскім веласіпедам — увогуле справа не адной гадзіны.

А гэта асновы выбару. З улікам існавання тысяч найменняў і відаў вочы пачынаюць разбягацца, як толькі заходзіш на чарговы веласіпедны электронны ці проста супер-гіпер-маркет. Зрэшты, у справу выбару веласіпеда заўжды можна далучыць знаёмца–знаўца пытання. І заадно адкатаць з ім ці ёй свае першыя веласіпедныя кіламетры.

2. Бардзюры высокія, а веладарожак мала

Адна з найбольш распаўсюджаных праблем, з якімі сутыкаюцца пачаткоўцы-веласіпедысты і веласіпедысткі (ці тыя, што толькі мараць стаць такімі) — адсутнасць неабходнай інфраструктуры ў горадзе. Сапраўды, рухацца па тратуарах цяжка, заехаць на некаторыя з іх немагчыма, а нават калі гэта атрымліваецца, праз некалькі кіламетраў гэткага «Парыж–Дакару», што часта ўяўляе сабой перасоўванне па маляўнічых вуліцах-праспектах сталіцы, хочацца кінуць веласіпед і бегчы падалей ад яго.

Аднак не ўсё так дрэнна. Прынамсі, у тым жа Мінску. Напрыканцы мінулага года сталічны веларух узначаліў сам мэр Ладуцька. І адразу галоўны горад краіны высунуў прэтэнзіі на веласіпедны цэнтр калі не ўсёй Еўропы, то самай усходняй яе часткі. Улады кажуць, што ўжо сёлета пабудуюць у Мінску амаль чатыры дзясяткі кіламетраў веласіпедных дарожак. 

Але можна выбірацца за горад, дзе пра бардзюры не чулі, затое ёсць свежае паветра, птушкі і краявіды, якіх не хапала ў тваім інстаграме.

3. Няма душа на працы/ва ўніверы

«Вось бы яшчэ ў кожны офіс душык ды месца для веласіпеда», — мараць многія з тых, хто б хацеў ездзіць на веласіпеддзе на працу і назад. Сапраўды, пасля 20 км кручэння педаляў не кожны будзе выглядаць прывабна да такой ступені, каб працягваць працу ва ўмовах скучаных офісных памяшканняў.

Знаўцы пытання кажуць, што і без душа можна абысціся. У горшым выпадку вымыцца і пераапрануцца можна і ў прыбіральні. Калі ж веласіпедыстаў-працаўнікоў стане шмат, у кампаній узнікне стымул будаваць памяшканні адразу з убудаванымі душамі. Тыя ж, каму ад хаты да працы 10 хвілін ці некалькі кіламетраў, душ увогуле непатрэбны.

4. Не ўмею ездзіць на веласіпедзе

Камусьці ў дзяцінстве так і не давялося пакатацца на веласіпедзе, і з тых часоў недзе ў падсвядомасці завіс страх: Я НЕ ЎМЕЮ. І дзе цяпер навучыцца? Вунь для лыжнікаў пачынаючых, гэтаксама як і для плыўчых, ёсць інструктары. Нават фатаграфаваць могуць навучыць адмыслоўцы. Але пра курсы для веласіпедыстаў не чуваць.

Запыт у Google, «што рабіць, калі я не ўмею ездзіць на веласіпедзе», выдае вельмі просты адказ: «проста сядаеш, трымаеш роўна і круціш педалі».

5. Набуду, а назаўтра яго скрадуць

Сур’ёзная праблема, ад якой пакутуюць няшчасныя па ўсім свеце. І, што цікава, чым багацейшая мясцовасць, тым актуальнейшае пытанне крадзяжоў. У многіх краінах Захаду, дзе веласіпедная культура — частка жыцця, мясцовыя змагаюцца з гэтай праблемай альбо моцнымі замкамі-цэпамі, якія толькі троху саступаюць кошту самога двухколага агрэгата, альбо проста набываюць такія веласіпеды, якія не тое каб не скрадзеш, а і далёка не з’едзеш.

Адмыслоўцы раяць пакідаць на такія выпадкі веласіпед у публічных месцах, дзе побач цягаецца міліцыя альбо стаяць камеры назірання. Такіх нямала ля, напрыклад, банкаматаў. І на замок не варта забывацца.

6. Няма дзе пакінуць

Ты чалавек тысячы спраў. Трэба і на навучанне, і на працу, і ў краму заехаць. А пасля яшчэ па кавярнях, барах, клубах прабегчыся. І ўсё гэта з веласіпедам. Куды яго падзець, такога вялікага і часам нават бруднага? У Мінску адказ нечакана прапануюць мінскія ўлады. У гэтым годзе толькі тры ягоныя раёны абяцаюць пабудаваць 227веласіпедных парковак.

Хаця праблему прыватнага размяшчэння веласіпеда гэта не вырашае. Многім самім няма дзе жыць, а тут яшчэ для веласіпеда жылплошчу просіць. У студэнтаў гэткая ж праблема: часта веласіпед у інтэрнаце пакінуць немагчыма. Калісьці светлая будучыня з гіганцкімі трохузроўневымі веласіпеднымі паркоўкамі, як у цэнтры галандскіх гарадоў, яшчэ прыйдзе і да беларусаў. І пытанне мястэчак для веласіпедаў адпадзе само.

7. Няма ліловага з кошыкам спераду

Гэта цудоўная дзявочая мара: яна, у доўгай сукенцы з рамонкам у валасах лёгка пакручвае педалькі і едзе па мілай палявой дарожцы ў бок гарадка. У яе кошыку на пярэднім коле букет кветак і томік Багдановіча. Сонца то з’яўляецца, то знікае за дрэвамі. Жыццё цудоўнае!

Толькі… дзе знайсці гэткі ж цудоўны веласіпед, на якіх ездзяць галівудскія прыгажуні?

Радыкальны варыянт прапануюць майстры гаражу па вуліцы Машынабудаўнікоў, 15. Яны валодаюць зайздросным наборам фарбаў самых розных колераў, якія могуць нават у некалькі слаёў быць нанесеныя літаральна на любы веласіпед. А зваршчык Васіль з суседняга гаража гатовы за здзельную плату прыварыць што заўгодна да любога з бакоў двухколага. Засталося толькі расшукаць твой адзіны-непаўторны велакошык за $15.

Яшчэ нагоды не набываць веласіпед:

- Язда на веласіпедзе ў 20 разоў менш небяспечная, чым язда на любым іншым транспарце

- У веласіпедыста верагоднасць патрапіць пад дождж складае не больш за 3%

- У гарадскіх і часта ў загарадных умовах ехаць на веласіпедзе атрымліваецца ў 2 разы хутчэй, чым на аўтамабілі

- На паркоўцы для аднаго аўтамабіля можна прыпаркаваць 10 веласіпедаў.