Яшчэ ў ХІХ стагоддзі Дзвіна выконвала функцыі гандлёвага шляху, а Полацк быў адмысловым рачным портам. Найбольш зручна і выгадна па рацэ было сплаўляць лес у Рыгу, адкуль яго развозілі па еўрапейскіх краінах, найперш у Германію. Паводле полацкага краязнаўца Івана Дэйніса, у 1833 годзе ў Рыгу праплыло 450 суднаў і 137 плытоў на суму 1,5 мільёна тагачасных рублёў. У 1865 годзе праз Полацк праплыло 13 300 плытоў лесу на суму 7,2 мільёна рублёў.

Гравюра Напалеона Орды. Полацк. ХІХ ст.

З развіццём чыгуначнага транспарту значэнне перавозак па Дзвіне рэзка скарачаецца. Але ў пачатку ХХ стагоддзя ў Полацку па-ранейшаму была прыстань, ад якой рэгулярна курсавалі параходы да Віцебска.

Малюнак полацкага краязнаўца Івана Дэйніса. Пачатак ХХ ст.

За савецкім часам параплаўны рух у Полацку з года ў год няўхільна знікаў. Хаця яшчэ ў 1950—1960-х гадах тут нярэдка можна было назіраць на рацэ моцныя рачныя буксіры і грузавыя баржы, з дапамогай якіху горад дастаўлялі будаўнічыя матэрыялы.

У ХХІ стагоддзі суднаходства ў Полацку практычна спыняецца. У нулявых гадах яшчэ час ад часу курсавалі па Дзвіне баржы з пяском, але і іх цяпер не пабачыш.

Летась Віцебскі рачны порт на месяц пазычыў Полацку прагулачны цеплаход, на якім турысты мелі магчымасць штодзень зрабіць невялічкую вандроўку з Полацка да Наваполацка і назад. Са з’яўленнем гэтага цеплахода полацкі рачны краявід як бы ажыў. Відавочна, час Полацку ствараць свой рачны турыстычны флот. Бо нездарма на гербе горада з даўніх часоў прысутнічае выява карабля.