Пасля заўчаснай смерці свайго нязменнага кіраўніка, сябры клуба прышлі да думкі ад неабходнасці захаваць памяць пра тую велізарную працу на карысць нацыянальнай памяці нашага народа, якую зрабіў іх лідар і кіраўнік Анатоль Белы як у галіне збору твораў беларускага выяўленчага мастацтва, так і ў захаванні іх пад дахам першага ў Беларусі прыватнага мастацкага музея, які дзякуючы руплівым намаганням А. Белага паўстаў на яго малой радзіме, у Старых Дарогах. Акрамя гэтага, справядлівасць патрабавала, каб беларуская грамадскасць ведала і пра тое, колькі сіл і энергіі Анатоль Белы аддаваў манументальнай справе – ушанаванню памяці выдатных сыноў і дачок Беларусі ў скульптуры. Як тут не ўспомніць помнікі Максіму Багдановічу ў Яраслаўлі, мемарыяльны комплекс у дворыку БДУ, помнік Ларысе Геніюш у Зэльве, да ўзвядзення якіх спрычыніліся А. Белы і спадчынаўцы…
Сваімі ўражаннямі ад зместу новага тома памяці А. Белага з намі вырашыў падзяліцца сябар клуба «Спадчына», доктар гістарычных навук, прафесар Л.М. Лыч: «Я вельмі ўсцешаны і вітаю выхад такой цікавай кнігі, таму што пра тую асобу, якой яна прысвечана – А. Белага, афіцыйныя ідэалагічныя структуры і праз трыццаць год ні слова не скажуць і ніякім чынам не ўзгадаюць. Таму самае важкае слова пра Анатоля Яўхімавіча павінны сказаць тыя, хто яго ведаў, хто быў поруч з ім у барацьбе за беларускую нацыянальную ідэю. Мне здаецца, што трэба ўвесці ў практыку стварэнне такога роду кніжак. Я рады, што выдаюцца кнігі пра беларускіх нацыянальных дзеячаў мінулых стагоддзяў. Але трэба, каб людзі ведалі і сваіх сучаснікаў. Тым больш што з імі можна сустрэцца і даведацца пра сённяшнія іх справы, задумкі і пра іх погляд у будучыню».
А адзін з ветэранаў клуба «Спадчына», рэдактар і ўкладальнік кнігі Яўген Гучок у час прэзентацыі гэтай кніжнай навінкі адзначыў: «Падчас працы над кнігай я яшчэ раз упэўніўся ў тым, што Анатоль Белы – незвычайная постаць у нашым нацыянальным руху і што нам яго на сённяшні дзень вельмі і вельмі не хапае! Я лічу, што ён – вялікі Чалавек і Беларус. У часы гістарычных пераломаў такія, як Белы, станавіліся правадырамі народных вызваленчых рухаў. І добра, што выхад гэтай кнігі – яшчэ адна нагода нагадаць пра гэта».
Для многіх сяброў клуба «Спадчына» ўспамінаць пра свайго сябра, кіраўніка і паплечніка было цяжка, але і ганарова. Ганарова таму, што менавіта яго прыклад даваў ім шанц зрабіць для Бацькаўшчыны нешта важкае і значнае, што заставалася б на доўгія часы.
З успамінамі і словамі ўдзячнасці лёсу за сустрэчу з гэтым таленавітым і ў нечым незвычайным чалавекам выступалі перад сабраўшыміся мастакі А. Зіменка і У. Мелехаў, стараста грэка-каталіцкай царквы Ян Антанюк, ветэраны культурна-асветнага клуба «Спадчына» Надзея Сармант, Анатоль Валахановіч, Мікола Несцярэўскі, Мікола Лавіцкі, пісьменнік Васіль Якавенка, дырэктар Беларускага дзяржаўнага архіва-музея літаратуры і мастацтва Ганна Запартыка і іншыя спадчынаўцы. Дарэчы, Ганна Вячаславаўна паведаміла, што ў музеі ўжо створаны асабны фонд Анатоля Белага і хутка з ім змогуць знаёміцца даследчыкі і ўсе цікаўныя.
На прэзентацыі прысутнічалі не толькі сябры клуба «Спадчына», але і сям’я Анатоля Яўхімавіча. Ад імя сям’і Белых выдаўцоў і ўсіх сяброў клуба «Спадчына» вітала і падзякавала дачка Анатоля Яўхімавіча, дзяячка беларускага замежжа Святлана Белая: «Мяне вельмі кранула тая шчырасць і любоў у адносінах да таты, якая гучыць ва ўспамніах, што змешчаны ў новай кнізе. Калі я чытала гэтыя радкі, перада мной узнікаў жывы чалавек. І ва мне былі вельмі змешаныя пачуцці, я плакала, бо тата паўстаў перада мной як жывы. Яго характар, прынамсі яго частка, адлюстраваны ў гэтых успамінах вельмі даклада. Я шчыра ўдзячная сябрам «Спадчыны», усім тым, хто спрычыніўся да выдання гэтай кнігі!»
Узвышаную ноту ў праграму прэзентацыі новага кніжнага выдання клуба «Спадчына», якое прысвечана памяці А. Белага, унесла добра вядомая ў краіне спявачка Таццяна Грыневіч-Матафонава, якая не так даўно вярнулася з канцэртнай паездкі ў Злучаныя Штаты Амерыкі. Таццяна эмацыянальна, з кранальным пачуццём і артыстызмам выканала шэраг знакамітых беларускіх патрыятычных песень, пачынаючы ад песняроўскай «Спадчыны» на верш Янкі Купалы і знакамітай багдановічаўскай «Пагоні» да паланэза «Развітанне з Радзімай» (музыка М.-К. Агінскага, верш С. Сокалава-Воюша). Гэтыя творы і спевы ўсхвалявалі тых, хто прысутнічаў на прэзентацыі, і нагадалі пра наш абавязак захоўваць памяць пра чалавека, які так шмат зрабіў для Айчыны, ахвяраваў сваім здароўем і жыццём справе ўмацавання яго гістарычнай памяці.